Wysłany przez: @maruta

Pies też?

A nie, no skąd 🙂 Nigdy w życiu. 

Z przyjemnością obejrzałam "Wyrwę". Ale.... raczej ze względu na Kota i Damięckiego, bo Gruszka pasowała tutaj jak śliwka na sośnie. 

Usiądę, zaparzę kawę i napiszę coś więcej za moment. 

Napisałam wyżej, że obejrzałam Wyrwę z przyjemnością. I tak w istocie było. Po prostu nie będę się czepiać, że film absolutnie nie jest adaptacją powieści. Chciałabym też napisać, że nie jest na jej motywach, ale tu bym przegięła. Ale po kolei. 

Opowieść w książce - poważna, momentami nostalgiczna, z kawałkiem brutalności ale nienachalnej, historia życia, historia śmierci, obserwacja przemian psychologicznych dość mocno zaakcentowanych w wyrazistych postaciach.

Film - to w zasadzie relacja i skrót myślowy głównych treści książkowych, dodatkowo z poważnych epizodów "udało" się zrobić komediowe (sala kinowa jak na zawołanie rechotała w momentach, które w powieści są naprawdę ważne i kluczowe a przede wszystkim ) 

Przygotowałam się na dobry seans, na dużo emocji a po kilku minutach oglądania zajęłam się w zasadzie podziwianiem, jak z fajnej (mimo wszystko) powieści można było zrobić film do d... bez sensu. Książkę czytałam i słuchałam audiobooka, którego czytał Grzegorz Damięcki. Ten sam, który gra w filmowej Wyrwie postać Wojnara. Było to dla mnie miłe i ciekawe doświadczenie.

Kluczowe wątki powieściowe zostały spłycone i pozbawione emocjonalności w zamian podano poszatkowane (niespójne) postaci i pociętą opowieść. Wszystko zadziało się w parę dni, trudno więc było mi się wczuć i uwierzyć w przemianę Tomskiego. W powieści ma on czas na te zmiany parę miesięcy i to czuć z każdym kolejnym dniem opisywanych na stronicach książki. Relacje z córkami, teściami, sytuacje w pracy aż po zażyłość z "przyjaciółką domu" Renatą nie zostały w ogóle pokazane w taki sposób, które by tłumaczyły postać Tomskiego i jego późniejsze wybory i działania. 

Dla mnie najważniejsza w książce była obserwacja Tomskiego i Wojnara i ich przemian po traumie, po stracie kochanej osoby i późniejszej relacji między nimi. Oczywiście wiem, że trudniej jest pokazać w filmie dwugodzinnym wszystko to, co na stronach książki fajnie się czyta, ale nijak nie mogę zrozumieć, że z poważnej i dobrej opowieści zrobiono takie tam filmidło z akcentami totalnej groteski. Zdrada, gwałt, bijatyka, rozboje, strach, przemoc a kino bez żenady rubasznie się śmieje....bo tak zrobiono te sceny, że trudno zachować powagę. 

Nadal jednak uważam, że obejrzałam ten film z przyjemnością. Film rozpoczyna się tańcem Janiny Tomskiej i córek do muzyki Maanamu Szare miraże i jest to naprawdę świetna scena a kończy się tańcem Macieja Tomskiego oczywiście do tej samej piosenki. I to jest ogromy plus, że w ogóle ktoś z twórców filmu na to wpadł, gdyż jedynie ten kawałek Kory pokazuje kim była Janina, jej mąż, jej kochanek i cały ten...świat wcale nie filmowy już, tylko nasz, codzienny.

 

 

Bardzo nie lubię pióra Chmielarza, ale chyba po Twojej recenzji mam ochotę zarówno na książkę, jak i film 🙂

Wysłany przez: @yvonne

Bardzo nie lubię pióra Chmielarza, ale chyba po Twojej recenzji mam ochotę zarówno na książkę, jak i film

A ja mam tak samo (nie pasuje mi Chmielarz) i odwrotnie - chyba nie przeczytam i nie obejrzę.

Natomiast recenzja Aldony całkiem nieźle by pasowała do opublikowaniu na portalu.

Wysłany przez: @yvonne

mam ochotę zarówno na książkę, jak i film

Trochę się hamowałam przy tej recenzji, gdybym ją rozwinęła, to już byś była w kinie 🙂

Wysłany przez: @pawelk

Natomiast recenzja Aldony całkiem nieźle by pasowała do opublikowaniu na portalu.

Na portal, to musiałabym ją nieco przerobić, rozszerzyć itd 🙂