Nie pamiętam jak to się stało, ale w czasach gdy "Rodzina Soprano" była na topie, nie widziałem ani jednego odcinka. Zero. 

Słyszałem o fenomenie tego serialu, ale nie dałem sobie szansy, żeby połknąć bakcyla. Zrobiłem to dopiero po wielu, wielu latach. Trochę przypadkiem, trochę z nudów. "Dobra, zobaczę pierwszy odcinek", pomyślałem. Co najwyżej stracę godzinę. Albo i mniej, bo trochę sobie "przewinę" ten nieświeży już pewnie kotlet. 

No i obejrzałem. Pierwszy odcinek, drugi, pierwszy sezon, potem drugi... Nie wiedzieć kiedy, dotarłem do szóstego sezonu, po czym ze smutkiem skonstatowałem, że to już koniec. W dodatku był to TEN koniec. 

Jakkolwiek papcio-chmielowo by to nie zabrzmiało, w natłoku bezmyślnej papki (w przeważającej mierze) suflowanej na wszelakich platformach streamingowych, "Rodzina Soprano" jawi się jako jedna z (nie)licznych wysp sensu na oceanie nonsensu. Bo jak wiadomo, "kiedyś to były seriale" (pod seriale można wstawić dowolne słowo). Trochę prowokuję, bo moim zdaniem tę frazę, albo jak kto woli wytrych (do zamykania dyskusji), można wykorzystać jako szansę do polemiki i zrozumienia międzypokoleniowych różnic. 

Ale ja nie o tym. Uważam, że "Rodzina Soprano" to znakomity serial. Z dobrze napisanym scenariuszem. Z bohaterami, którzy czasami może i są schematyczni, ale na pewno nie są papierowi i nie pozostawiają nas obojętnymi. Z bohaterami, którzy mają rozterki, ale i tak bezwzględnie prą naprzód. Z muzyką, którą mógłbym wrzucić na telefon i słuchać bez końca.

Może to już starość, ale odnoszę wrażenie, że czas łaskawie obszedł się z tym dość wiekowym już serialem. Uważam, że nadal dobrze się go ogląda. Tak jest przynajmniej w moim przypadku. I uprzedzając pytania - nie, z tego, co przeczytałem, finał ostatniego odcinka się nie zmienił 🙂

Przyznam szczerze, że jestem bardzo ciekaw Waszego odbioru. Wtedy i teraz, bo może ktoś wrócił po latach do "Rodziny".