Pięć minut z Magdą

Cześć! Nudzę się! Wyobraźcie sobie, że jestem na koloniach. Po raz drugi w życiu. Pierwszy raz to było bardzo dawno, miałam wtedy chyba 10 lat i nie bardzo pamiętam, a potem jeździłam na obozy harcerskie, W tym roku „staruszkowie” postanowili, żebym pojechała i tu, i tu. Obóz jest w sierpniu, więc lipiec spędzam… Nie spędzam, tworzę nowe słowo — „ZNUDZAM”.

Kolonie są bardzo dobre. Z zakładu pracy mojej mamy. Córka mamy koleżanki jeździ na nie od lat i ta koleżanka namówiła właśnie mamę. Najważniejszym argumentem było to, że tu jest… bardzo dobre jedzenie!

Fakt! Przez te 10 dni, które tu jestem, przybyło mi chyba ze 3 kilogramy (straszne!). Na obozie nigdy nie było tylu rogalików, ciastek, pierniczków.. Ja jednak wolę, naprawdę, przypaloną własnoręcznie zupę.

Koleżanki są tu bardzo miłe, chłopców nie ma, będą w II turnusie — oczywiście wtedy nie będzie dziewcząt. Ale co z tego, że są miłe, kiedy nic nie możemy zrobić. Słuchajcie, bez przerwy albo jemy, albo… odpoczywamy. Kiedy nasza grupa zaproponowała urządzenie ogniska, kierownik pochwalił nas na apelu za inicjatywę i… wysłał jakichś pracowników do lasu po chrust. My do lasu chodzimy parami, zabiera się koce, tam w lesie na nich się kładziemy i… odpoczywamy po przejściu tego kilometra.

Boją się tutaj okropnie o nas wszyscy (lekarz, kierownik, wychowawczynie), że się zmęczymy, przeziębimy, zgubimy, schudniemy.

Najgorsze jest to, że wszyscy chcą dobrze, nikt na nikogo nie krzyczy, nie ma mu niczego za złe, a w sumie — jest to impreza bardzo przygnębiająca. I wszystkim się udziela ta apatia i senność. Wczoraj Jolka (z mojej sypialni) zaproponowała grę w siatkówkę. Wyobraźcie sobie, że spośród 30-osobowej grupy były… tylko 4 chętne. Oczywiście nie grałyśmy, a ja — muszę się do tego przyznać — wcale nie byłam z tego powodu zmartwiona. Położyłyśmy się z Jolką na kocu i… i nic, nawet gadać się nam nie chciało. Coś tu nie gra!

MAGDA

Przyjechała do nas koleżanka mamy ze swoją córką. Fajna ta Iśka. Jest trochę starsza ode mnie, ale też zdała do ósmej klasy. Wybiera się w przyszłości na filologię rosyjską. Ja nie mam jeszcze tak sprecyzowanych planów, ale kto wie… Tematów do gadania (pogoda nie najlepsza) mamy więc sporo i czas nam upływa wartko i radośnie jak by powiedziała ciocia Ela.

Wczoraj wieczorem oglądałyśmy różne zagraniczne żurnale, które Hanka wypożyczyła mi ze swych zbiorów na czas wakacji. Wybierałyśmy różne ciuchy dla siebie. Znacie to? To taka cudowna zabawa. Oczywiście wszystko na niby, ale przy odrobinie wyobraźni można mieć masę przyjemności. Bawiłyśmy się więc świetnie, gdy w którymś momencie Iśka odsunęła od siebie kolejny żurnal i powiedziała, że to jest niesprawiedliwe, bo te wszystkie piękne rzeczy to są tylko dla szczupłych, a dla tych tłuściejszych nic się nie projektuje, one muszą chodzić ubrane brzydko i niemodnie. I prawie łzy w oczach miała.

Iśka rzeczywiście jest taka sobie, owszem, owszem, ale nigdy przedtem nie myślałam o jej tuszy, tylko o tym jaka ona w ogóle jest, że jest miła, że dobrze, że przyjechała. Sama tym wybuchem zmusiła mnie do popatrzenia na nią pod kątem sylwetki.

Jest podobna do paru moich koleżanek z klasy, które podobnie jak ona mają pretensje do całego świata o to, że małe rozmiary sukienek są szyte tak, że dziewczyna wygląda w niej zgrabnie, a duże – tak, że wygląda w niej… grubo. Dziwne to pretensje, nie widzę fizycznej możliwości uszycia takich np. spodni aby grubas wyglądał w nich nimfowato.

Może i nie powinnam zabierać głosu w tej sprawie, jako że sama jestem szczupła (grube tylko nogi), ale naprawdę złość mnie ciska na takie „modnisie”, które najpierw obżerają się ciachami, a potem płaczą, że nikt im nie wymyślił wyszczuplającego modelu sukienki. Iśka jest zupełnie taka sama. W ogóle równa i mądra dziewczyna, ale jak zobaczy ptysie, to automatycznie głupieje i może ich zjeść siedem. Gdy byłyśmy przedwczoraj na spacerze po mieście, wydała w ciągu trzech godzin 42 złote na różne słodycze. Myślicie, że nie miałam może na nie ochoty?! Iśka jednak namawiała mnie bezskutecznie i.. stosunkowo szybko uwinęła się ze wszystkim sama. Przy tym apetycie lubi długo spać, nie ma mowy, aby poświęciła się i wstała 10 minut wcześniej w celu gimnastyki, nigdy w życiu nie pływała, nie lubi grać w piłkę, jeździć na rowerze.

Jestem jak najdalsza od tego, żeby ją, i inne, pouczać czy krytykować, każdy żyje tak, jak chce. Ale naprawdę nie ścierpię, jeśli będzie potem mowa o niesprawiedliwości. Przecież to tylko sprawa wyboru — albo ptysie w nieograniczonej ilości i „leżenie martwym bykiem”, albo modna sukienka, która zgrabnie na człowieku wygląda. Czyż nie tak?

MAGDA

Radość była nieprzytomna. Po dwóch miesiącach niewidzenia spotkałyśmy się znowu z Hanką. Rzuciła mi się przedwczoraj na szyję z okrzykiem: “Byczo, że przyjechałaś! Siedzę sama od tygodnia i skręcam się z nudów. Telewizor zepsuty, mama zajęta, a tata z Ryśkiem wyjechali”.

W tym momencie sumienie mną targnęło, że ja tak świetnie spędzałam czas na obozie, a Hanka tu taka biedna. Moje wyrzuty sumienia spowodowały jednak później mały kataklizm domowy. Wróciłam bowiem dopiero przed dziesiątą i mama nie mogła za nic zrozumieć, że moim podstawowym koleżeńskim obowiązkiem było dotrzymanie czasu Hance. Tłumaczyłam jak mogłam, że ona tam sama, że bez telewizora nawet, a mama swoje. Że nie może zrozumieć czternastoletniej dziewczyny, która nie potrafi sobie zaplanować żadnych godziwych zajęć, aby nie zwijać się z nudów.

Zasadniczo to… zgadzam się z mamą, Mnie zawsze brakuje czasu na różne rzeczy o których wiem, że nie tylko powinnam, ale i chciałabym je zrobić. Gdybym wróciła z obozu tydzień przed końcem wakacji to zmieniłabym dekoracje na macie. W moim pokoju wisi duża słomiana mata, do której przyczepiam różne ładne zdjęcia. Czasami jest to coś z mody, czasami aktorzy, ostatnio wiszą tam od maja… kolarze. Nie miałam czasu, aby o czymś nowym pomyśleć. Jedno popołudnie poświęciłabym na uporządkowaniu płyt, które od moich imienin leżą w nie swoich kopertach. Mogłabym też zrobić generalny porządek w bibliotece. Ogromnie to lubię, ale rzadko mogę sobie na tę zabawę pozwolić, bo “zjada” ona co najmniej jeden calutki dzień. Leży w szafie biała bluzka, którą zaczęłam w czerwcu haftować, bardzo by mi się teraz przydała… Mogłabym w ogóle zrobić tysiące różnych rzeczy, gdybym przyjechała z wakacji tydzień temu. No tak, ale to nie ja miałam ten wspaniały tydzień wolnego czasu. Zazdroszczę Hance, że ona mogła wszystko sobie zrobić i bez żadnych zaległości dotyczących co prawda drobiazgów, ale drobiazgów ważnych, wystartować do nowego roku szkolnego. Nade mną to wszystko wisi. I biała bluzka, i płyty, i mata, i biblioteka, i..

Chociaż właściwie… wcale nie wiem, czy nad Hanką nic nie wisi, w końcu ten tydzień czasu najnormalniej w świecie zmarnowała. Myślę, że to głupio i źle, bo na dodatek autentycznie się wymęczyła. Więc czy powinnam jej zazdrościć? Czy to ma sens zazdroszczenie komuś, że miał szansę, której nawet nie próbował wykorzystać? A czy powinnam jej żałować? Czy to ma sens żałowanie kogoś dlatego, że nudził się śmiertelnie, bo był sam i miał zepsuty telewizor?

Zastanawiam się więc, co o tym wszystkim myśleć. Istnieje co prawda niebezpieczeństwo, że nie będę miała nigdy białej haftowanej bluzki — mogłabym ją właśnie dziś dokończyć, jestem sama w domu — ale ja się teraz nie nudzę. I znalezienie odpowiedzi na te dwa pytania jest — tak sądzę — jest bardzo ważne.

Pięć minut z Magdą

Alina była na wakacjach w Anglii. Zupełnie sama. Zaprosiła ją do siebie jakaś ciotka, która mieszka pod Londynem. Już przed wakacjami wyjazd Aliny stanowił sensację w klasie, bo nie było chyba takiej osoby, która by jej choć trochę nie zazdrościła. Teraz już(?) jednak część osób zupełnie zgłupiała. Jakby zapomnieli, że Alina jest zawsze nadęta(?), zarozumiała i złośliwa, tylko na wyścigi biegli do tej ławki co ona, bo każdy chciał z nią siedzieć. Nawet Urszula, która zawsze mówiła, że obrzydzenie ją bierze jak Alina obgryza paznokcie, gotowa była pohamować ten swój naturalny fizjologiczny odruch byle tylko móc być bliżej „osoby z wielkiego świata”. Było takich chyba siedmioro. Alina z miną księżniczki wybrała spośród nich Joannę. Nieważne, (?) jaka Alina jest taka jest, ale na pewno nie jest głupia. Joanna jest prymuską, więc towarzystwo to bardzo pożyteczne, tym bardziej, gdy samemu jest się na bakier z prawie wszystkimi przedmiotami. Co poniektórzy odbili sobie potem ten życiowy zawód urządzając na cześć Aliny prywatki. Najśmieszniejsze, że wszystko to są ludzie, którzy przedtem wcale się z Aliną nie przyjaźnili.

Na jednej z takich prywatek byłam również. U Urszuli, która (wiem to od jej młodszej siostry) zrezygnowała na to konto z nowego sweterka. Podziwiam jej poświęcenie! Zamienić sweterek na możliwość goszczenia Aliny, to trzeba być człowiekiem bardzo wielkodusznym, albo… po prostu upaść na głowę. Jednak dzięki temu miałam możliwość wysłuchania monologu Aliny o jej angielskich wakacjach czyli głownie o dwóch jamnikach ciotczynej sąsiadki, która była… tak dobra, że zaangażowała Alinę do wyprowadzania ich na spacery. Oczywiście płaciła jej i Alina kupiła sobie za to spore ilości różnych ciuchów. Faktycznie, fajne ciuchy. Dziewczyny z podziwem macały kolorowe krempliny i dżerseje, a Joanna powiedziała do mnie z wyrzutem (wiedziała co myślę o jej siedzeniu razem z Aliną), że niesprawiedliwie Alinę oceniałam, bo ona całe wakacje pracowała, podczas gdy my odpoczywałyśmy.

Biedna Joanna! Zaćmiły ją te szmatki kompletnie. I te dwa nieszczęsne angielskie psy. Alina nigdy nic nie robi, nawet śmieci w domu nie wynosi. Joanna była przez cały sierpień u swych dziadków na wsi I pomagała im w żniwach, teraz mówi, że odpoczywała i z autentycznym szacunkiem patrzy na Alkę, która gdzieś w Anglii, za jakieś funty, jakieś rozpieszczone psy… Tfu!

Nie zrozumcie mnie źle. Nie mam nic przeciwko wyjazdem za granicę, ale złości mnie gdy robi się z tego powodu zupełnie niepotrzebny szum. To nie Alka jest zresztą temu winna, ale Urszula, Joanna… A ta jej praca! Mogłaby się tym nie chwalić. Sama powiedziała, że nie musiała być psią niańką Jeśli ktoś za cenę jeszcze jednego swetra czy bluzki rezygnuje ze zwiedzenia kraju, do którego — kto wie — czy jeszcze kiedyś w życiu pojedzie…

MAGDA

KIEDYŚ bardzo lubiłam kasztany. Gdy byłyśmy małe, to razem z Hanką urządzałyśmy takie wyścigi — która więcej zbierze. Nie było to do niczego specjalnie potrzebne, ot tak, sztuka dla sztuki. Potem przestałyśmy się tym bawić — człowiek dorośleje, nie?!

Wielka „dorosłość” trwała do ubiegłego poniedziałku. Drużynowa powiedziała na zbiórce, że dobrze by było, gdybyśmy podjęły jakąś pracę zarobkową i zaproponowała właśnie zbiórkę kasztanów. Podobno są jakimś cennym surowcem, poszukiwanym. Fajnie! Zaraz na drugi dzień rozpoczęłyśmy „kasztanową bitwę”. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie było to przyjemne. Pogoda niczego, a ponieważ ze względu na to, że właśnie nasza edukacja dobiła do VIII klasy i rodzice mają z tego powodu mniej lub bardziej lekkiego „pietra” (cały czas powtarzają: ucz się! ucz się! nie łaź nigdzie! nie trać czasu!..) to i powód był przez nich nie do odrzucenia, że godzinkę lub półtorej łazimy po parku.

Po dwóch dniach doszłyśmy jednak do wniosku, że popołudniami zbyt wiele kasztanów nie da nam się uzbierać, bo… ubiegają nas w tym przedszkolaki wtedy, gdy my jesteśmy w szkole. Postanowiłyśmy… ubiec przedszkolaków i przerzuciłyśmy akcję na godziny ranne. Przed rozpoczęciem lekcji, przed śniadaniem jeszcze. Niektóre dziewczyny miały lekkie opory, ale jak Joanna zaczęła opowiadać (to nasza zastępowa i bardzo jej zależało, abyśmy dobrze wypadły), że taki poranny spacer robi świetnie na cerę, na linię, na włosy… to już dalej poszło bez protestów. Joanna jest największym klasowym autorytetem w sprawach dotyczących ciuchów, figury, fryzury. Ale to nieważne.

W okolicach ubiegłego czwartku zaczęłyśmy odnosić coraz większe sukcesy. Już nie wystarczały plecaki. Jolka i Beata skombinowały głęboki wózek dziecinny, którym odstawiałyśmy nasze „plony” do starej szkolnej szatni. W piątek przyszła drużynowa i… niemal ją zatkało. Widok był bowiem rzeczywiście efektowny — cała góra lśniących kasztanów. Sobotę przeznaczyłyśmy na ich sprzedaż. Niestety, okazało się, że żaden punkt skupu nie jest naszą ofertą zainteresowany. Butelki, makulatura… owszem, ale kasztany — nie!

Wczoraj zawiozłyśmy cały wózek do sąsiedniego przedszkola. Dzieciaki się cieszyły. Miło, ale było nam trochę głupio. W końcu to tak jak gdybyśmy „podebrały” im te kasztany i nie wiadomo po co. Trochę każda z nas wzięła do domu. Ja też. Rozsypałam je na tapczan, ale nie podobają mi się. Jestem zła. Na kasztany. Powinnam być zła na siebie, może na Joannę, bo zastępowa, może na drużynową… Chociaż, niby dlaczego? W końcu przecież każdej z nas wydaje się, że ma swój rozum, a jak przyszło co do czego, to żadnej nie przyszło do głowy, aby sprawdzić, czy te nieszczęsne kasztany są rzeczywiście komuś potrzebne. Całą batalię zorganizowałyśmy i… tak byłyśmy tym zajęte, że zapomniałyśmy o tym, aby pomyśleć. Taki niby drobiazg!

MAGDA
_________________________________________________________
Tu wypada dodać, że kasztany faktycznie się wtedy skupowało i nadal skupuje. Nie wiem. może nie każdego roku i nie wszędzie, ale można było na nich całkiem dobrze zarobić.
Zakup swojego pierwszego roweru sfinansowałem w dużej mierze ze zbiórki kasztanów.
A któregoś roku miałem podobnie jak Magda. Uzbierałem worek kasztanów, czy dwa, a ojciec nie zawiózł tego na czas do skupu. Zwlekał, zwlekał... aż przestali kasztany skupować. I dupa.