Aleksander Dumas nie ma u nas swojego wątku, a pewnie każdy coś tam czytał z jego bogatej bibliografii. Dla mnie twórczość Dumasa była pomostem między lekturami dla młodzieży: Nienackiego, Niziurskiego, Bahdaja, Szklarskiego etc, a literaturą dla dorosłych w pełnym tego słowa znaczeniu. Jego powieści połykałem w siódmej i ósmej klasie podstawówki. Wszystko co dorwałem w bibliotece i upolowałem w antykwariacie. Zaczęło się oczywiście od „Trzech muszkieterów” i kontynuacji „Dwadzieścia lat później” i „Wicehrabia de Bragellone”, ale zachwycałem się również „Królową Margot” z literackim opisem rzezi Hugenotów w noc Świętego Bartłomieja, czytałem „Dwie Diany”, „Kawalera de Maison-Rouge”, „Czarnego tulipana”, „Anioła Pitou” i cztery tomy „Józefa Balsamo”. Nie pamiętam już co jeszcze.

Znamienne, że nie przeczytałem wtedy „Hrabiego Monte Christo”, najbardziej znanej obok „Trzech muszkieterów” powieści Aleksandra Dumasa. Ale nie było jej ani w bibliotece, ani w antykwariacie. Za to jest to jedyna książka tego autora, którą poznałem już w wieku dorosłym, a ostatnio przeczytałem ją ponownie, tym razem na głos (wdzięcznym słuchaczem była Milady).

„Hrabia Monte Christo” to oczywiście klasyka gatunku, ale dzisiaj oceniam tę powieść bardziej krytycznie niż wcześniej. Mocno naciągana fabuła, jednowymiarowe, czarno-białe postacie i sporo dłużyzn. Epizod w czasie karnawału w Rzymie i historia Luigiego Vampy ciągną się jak flaki z olejem przez kilka kolejnych rozdziałów niewiele wnosząc do fabuły. Na dłuższy czas utknęliśmy z czytaniem w tym miejscu. Podobno winna jest gazetowa wierszówka. Dumas pierwotnie drukował tę powieść w prasie więc wyciskał kolejne odcinki po prostu dla honorarium.

Serial z 1998 roku z Gerardem Depardieu w roli tytułowej, nakręcony na podstawie powieści, też podoba mi się mniej a zapamiętałem go jako świetną ekranizację książki (Edmund Dantes zawsze już będzie miał dla mnie rysy Depardieu). Pomijając już znacznie uproszczoną fabułę, co jest zrozumiałe w przypadku adaptacji filmowej, postać hrabiego też jest mocno uproszczona. Być może przez to prawdziwsza, bo powieściowa metamorfoza prostego marynarza w niemal wszechwiedzącego półboga jest zupełnie niewiarygodna, ale tego nimbu boskości w serialu mi jednak brakuje.