Z cyklu: Miniatury fanfiction

***

Zbigniew Nienacki lubił czasem zaintrygować czytelnika w zakończeniu książki o przygodach Pana Samochodzika. Zagadka rozwiązana, wszystkie wątki domknięte, a autor rzuca mimochodem jeszcze zdanie lub dwa, które mogą sugerować, że w pobliżu czai się już nowa przygoda. Powieść „Pan Samochodzik i Tajemnica Tajemnic” również kończy się w bardzo tajemniczy sposób. Ostatni akapit brzmi:

Raptem Protazy zastrzygł uszami i cichutko warknął. A zaraz potem usłyszałem dzwonek u drzwi. Po chwili w mym mieszkaniu zjawił się bardzo dziwny jegomość, który opowiedział mi bardzo dziwną historię… 

Kim był ów dziwny jegomość? Jaką historię opowiedział? Niczego nie możemy być pewni, bo Nienacki nigdy o tym nie napisał, ale ja mam swoją hipotezę w tej kwestii. Dalsza cześć, ucięta przez niefrasobliwość wydawcy wyglądała zapewne tak:

*****

Był to chyba jeszcze całkiem młody człowiek ale jego wygląd utrudniał jednoznaczną ocenę wieku. Przedstawiając się, bardzo niewyraźnie wymienił swoje imię i nazwisko. 
– Pan Tomasz NN zwany Panem Samochodzikiem, jak się domyślam? – zapytał, zaglądając bez ceregieli do wnętrza mojej kawalerki. 
Przyjrzałem mu się dokładniej. Wygląd miał bardzo podejrzany. Długie włosy, nieogolona broda, wzrok dziki, suknia plugawa… 
– Taak – odpowiedziałem niepewnie – choć Panem Samochodzikiem nazywają mnie wyłącznie najbliżsi przyjaciele. Czy my się znamy? 
– O ja pana znam doskonale … z książek. I mam do pana pewną sprawę – rzekł i nieproszony rozgościł się na jedynym fotelu wciśniętym między parapet i półki z książkami. 

Rad nierad zająłem miejsce na małym tapczaniku pod oknem. 
– To pewnie kolejny wielbiciel z prośbą o autograf – pomyślałem nieskromnie i na wszelki wypadek przywołałem minę pełną godności. 
– Panie Samochodzik – zaczął – pańskie przygody są takie… 
Słysząc to, wyprężyłem się dumnie w oczekiwaniu na spodziewany komplement. 
– …takie nudne, nie sądzi pan? – dokończył. 
Aż wypuściłem powietrze ze zdumienia. 
– Ach tak… – to wszystko co zdołałem z siebie wykrztusić. 
Położył łokcie na oparciach fotela i podparłszy brodę na splecionych dłoniach powiedział. 
– Proszę pana, one są straaasznie nudne. Gdzie są strzelaniny, pościgi, wybuchy?
– O przepraszam, pościgi jednak są – wtrąciłem. 
– Panie – skrzywił się z niesmakiem – Pościgi bez karamboli? …eee panie, a ma pan chociaż jakąś broń? 
– Co? – zdumiałem się. 
– Broń – karabin, wyrzutnię rakiet, jakiś granat chociaż? 
– Nie, nie mam – odrzekłem zgodnie z prawdą. 
– Właśnie – prawie pod sam nos podsunął mi swój oskarżycielski palec. 
– I z nowoczesną techniką też u pana na bakier. Umie pan pilotować śmigłowiec? 
– Nie umiem. 
– A samolot? 
– Też nie. 
– A kierować łodzią podwodną? 
– Nie! – prawie krzyknąłem z irytacją. 
– Nie ma rady, w tej sytuacji musi pan znaleźć sobie jakiegoś współpracownika, najlepiej komandosa – powiedział z taką samą miną, z jaką w zeszłym tygodniu mechanik poinformował mnie, że powinienem sprawić sobie nowy samochód. 
– Wykluczone! – podniosłem głos – Dyrektor Marczak nigdy nie zgodzi się na drugi etat w naszym skromnym referacie. 
– Tak myślałem – wykrzyknął triumfująco i potrząsnął niechlujną czupryną. 
Przesiadł się energicznie na tapczan i poufale położył dłoń na moim ramieniu. 
– Ten Nienacki robi dla pana złą robotę – rzekł – Te dłużyzny, opisy przyrody, historyczne pogadanki to tylko odstrasza czytelników, wiedział pan o tym? 
– Nnnie, nie wiedziałem. 
– Ja zrobię to lepiej! – krzyknął i aż klepnął się w kolana – Wymyślę panu te pościgi, strzelaniny, bomby… wszystko. Będzie pierwsza klasa, a pan możesz sobie dalej siedzieć w tych swoich książkach czy starociach, wszystko jedno. 
– A pan już kiedyś napisał coś podobnego? – zainteresowałem się. 
– Owszem, cykl opowiadań o przygodach pewnego plugawego degenerata, bimbrownika i egzorcysty – czytał pan? 
– Eee … niestety nie. 
– To jak zgoda? – wyciągnął do mnie rękę. 
– No wie pan, trochę mnie pan zaskoczył, ja się muszę nad tym zastanowić – wystękałem pragnąc żeby już wreszcie sobie poszedł. 
Poderwał się z tapczanu. 
– Niech się pan dobrze zastanowi Panie Samochodzik. Dobrze panu radzę. Do widzenia Panie Samochodzik. 
– Do widzenia panie …niedosłyszałem nazwiska. 
– Nazywam się Pilipiuk, Andrzej Pilipiuk. 

Kiedy wyszedł zapaliłem papierosa i otwierając drzwi łazienki pomyślałem. 
– Całe szczęście, że to nie on opisuje moje przygody. Nudy, straszne nudy – powtarzałem w myślach przypatrując się swojej twarzy wyglądającej z lustra nad umywalką. Nagle zaskakując samego siebie wystrzeliłem kilka razy z niewidzialnego pistoletu mierząc prosto między odbijające się w lustrze oczy krzycząc: 
– Yippi-ki-yay maderfucker! 
Wróciłem do pokoju i opadłem na fotel. 
– Hmm a może ten młody człowiek ma jednak trochę racji? Muszę o tym porozmawiać z panem Zbigniewem. Może mógłby wymyślić dla mnie jakiegoś godnego partnera albo przeciwnika? Terminatora, Batmana albo Zorro? Nie, już wiem, najlepiej Świętego. Tak, Simon Templer będzie w sam raz! Albo niech mnie uwikła w jakąś grę z przybyszami z przyszłości. A najlepiej jedno i drugie! Tak, to jest słuszna koncepcja – szepnąłem do siebie podśpiewując z zadowolenia.

***