I jeszcze jako dopełnienie - fragment recenzji "Znachora" (1937):

Nareszcie – film z prawdziwego zdarzenia. /.../ Film, który można przyrównać, zestawić z niejednym obrazem produkcji zagranicznej; film, który z takiego przyrównania wyjdzie w wielu wypadkach zwycięsko… /.../
Stern skondensował w ramach drehbuchu bogatą i rozgałęzioną akcję powieści umiejętnie wybierając najistotniejsze jej momenty i udatnie łącząc je w całość filmową.

Nie sposób nie podkreślić na marginesie sprawozdania ze "Znachora" poważnej ewolucji, jaką przeszedł w ciągu kilku zaledwie lat Michał Waszyński. Między Waszyńskim sprzed lat dwu, twórcą seryjnych filmów (robionych „a la minute” z polecenia producentów) – a Waszyńskim, twórcą "Znachora", jest przepaść. Przepaść, jaka dzieli dobre rzemiosło i sztukę. Waszyński ze "Znachora" jest reżyserem o ambicji artysty, a doświadczenie nabyte w ciągu wielu lat standardowej realizacji przyniosło mu olbrzymi zasób środków technicznych i w pełni wyzyskaną w "Znachorze" umiejętność tworzenia wartości i artystycznych i kasowych.

Gra aktorów - oczywiście – Junosza-Stępowski, artysta, który z roli tytułowej stworzył kreację – arcydzieło. Ta rola – filar całego filmu – świadczy, ile traci kinematografia polska, która powierza znakomitemu aktorowi drobne epizody tzw. ogony, nie wyzyskując nawet w setnej części możliwości jego wspaniałego talentu. Dzięki Stępowskiemu sztuczna trochę i trochę melodramatyczna postać chirurga z powieści Mostowicza nabrała w filmie mocnej, wzruszającej wymowy dramatycznej. Doskonała jest również Elżbieta Barszczewska w trudnej podwójnej roli matki i córki. Zacharewicz natomiast w roli amanta wypadł dość blado, szczególnie w scenie zamierzanego samobójstwa. Wszystkie pozostałe role zostały obsadzone wyjątkowo starannie, co również należy podkreślić jako fakt niezwykły w produkcji polskiej. Na szczególne wyróżnienie zasługuje jak zawsze Ćwiklińska oraz Węgrzyn, Woliński, Łoziński, Buczyńska. Osobne omówienie należałoby się Woszczerowiczowi, który w początkowym epizodzie w knajpie jako pijany filozof-opryszek, dał prawdziwą perłę sztuki charakterystyczno-dramatycznej.

Mieczysław Sztycer "Film" 1937 nr 27

Wysłany przez: @kustosz

Moje ulubione adaptacje to:

- Serial "Robin z Sherwood" z 1984 roku z Michaelem Praedem i niezapomnianym motywem muzycznym w wykonaniu zespołu Clannad. Inne Robiny się nie liczą, ale może to znowu magia dzieciństwa.

 

Myślę, że wiele osób by się pod tym podpisało.

Ja oczywiście też 🙂

@Milady, jeszcze w temacie pierwszego "Znachora" - historię "co było pierwsze, scenariusz czy powieść" opisał sam Dołęga - Mostowicz w wywiadzie:

Wysłany przez: @yvonne

Wysłany przez: @kustosz

Moje ulubione adaptacje to:

- Serial "Robin z Sherwood" z 1984 roku z Michaelem Praedem i niezapomnianym motywem muzycznym w wykonaniu zespołu Clannad. Inne Robiny się nie liczą, ale może to znowu magia dzieciństwa.

 

Myślę, że wiele osób by się pod tym podpisało.

Ja oczywiście też 🙂

Muzyka z tego filmu jest faktycznie genialna ale serial się zestarzał. Film z Costnerem już mniej.

@duchpuszczy,

Film z Costnerem też zawiera trochę dobrej muzyki 😉 Owszem, w innym stylu. 

Próbowałem kilka lat temu obejrzeć jakiś odcinek serialu z Praedem. Trudno to oglądać. Właściwie została tylko owa muzyka, bo aura tajemniczości i magii kompletnie uleciała.

Takie nasze „Czarne chmury” to przy tym arcydzieło.

Wysłany przez: @seth_22

 

Próbowałem kilka lat temu obejrzeć jakiś odcinek serialu z Praedem. Trudno to oglądać. Właściwie została tylko owa muzyka, bo aura tajemniczości i magii kompletnie uleciała.

Mam inne odczucia.

Obejrzałam jakieś 2-3 lata temu i nadal czułam ten klimat. Może nie w takim stopniu, jak kiedyś, ale jednak. Obejrzałam z przyjemnością.

Maruta, co do artykułu:

Wyobraźnia pisarza ma nienasycone wymagania - myślę, że sporo w tym prawdy, ale i tak uważam film "Znachor" za jeden z najbardziej kultowych polskich filmów. I mogłabym go oglądać sto razy, nie znudziłby mi się.

Jeden z krytyków literackich po przeczytaniu "Znachora" zarzucił mi w recenzji, że popadłem w naśladowanie filmu.

Czytałam książkę i według mnie jest to po prostu scenariusz filmu. Podobnie jak w przypadku serialu "Siedlisko". Ale nie przeszkadza mi to, ponieważ ekranizacje bardzo ki się podobają, tym samym powieści odpowiadające ich treści mi odpowiadają.

Wysłany przez: @milady

('...) ale i tak uważam film "Znachor" za jeden z najbardziej kultowych polskich filmów. I mogłabym go oglądać sto razy, nie znudziłby mi się.

Wróciłam ostatnio do "Znachora" i okazało się, że część krytyków bardzo mocno "przejechała się" po tym filmie, choć miał też kilku obrońców. Poniżej dwa reprezentacyjne cytaty, więcej wrzuciłam na mój blog:

Zygmunt Kałużyński Trędowaty!, „Polityka” 1982, nr 10

Szanowny Panie Hoffman. Oświadczył Pan, że kręci Pan „Znachora” w interesie Zespołu prowadzonego przez Pana, by zarobić dla niego pieniądze. Czy ta gotówka potrzebna jest na jakieś ryzykowne artystyczne filmy przygotowywane przez Zespół? Bo nic o takich nie słychać. Ale czy nie mógłby się Pan raczej zająć sobą? Był Pan chłopcem szalenie utalentowanym i doszedł Pan do sławy, forsy i szacunku: czy nie mógłby Pan również zrobić wartościowego filmu? Czy ma się mówić o Hoffmanie, że wszystko mu się udało w życiu, prócz samego życia?

Jerzy Płażewski Z dobrocią na twarzy wypisaną, „Rzeczpospolita” 1982, nr 88

Istnieje częsty na świecie – nie w Polsce!  typ filmowca, który ma sobie za punkt honoru znajomość upodobań i reakcji widzów (przeciwieństwem jest postawa „robię, jak mi w duszy gra, a jeśli nie zrozumieją mnie dziś, to zrozumieją za sto lat!”). Rezultatem takiej znajomości rzeczy może, ale bynajmniej nie musi być podlizywanie się widowni. (…) Hoffman jest jednym z dwóch-trzech polskich filmowców, który bez żenady dąży do sukcesu kasowego (vide „Pan Wołodyjowski”, „Potop”, „Trędowata”). Nie widzę w takim nastawieniu nic zdrożnego, przeciwnie sądzę, że w kinematografii polskiej mogłoby być ono znacznie bardziej rozpowszechnione (naturalnie obok, a nie zamiast kina problemowego i nowatorskiego).

https://zebynieprzepadlo.blogspot.com/2022/09/ciekawostki-i-drobiazgi-czyli.html

Ciekawa lektura, pokazująca, jak duże zmiany nastąpiły w polskiej kinematografii oraz mentalności "ludzi filmu" wraz z upadkiem centralnego i odgórnego zarządzania 😉

Jak dla mnie jedną z najlepszych powieściowych adaptacji filmowych jest "Das Boot" z Jurgenem Prochnowem. Jest to adaptacja książki Lothara Guntera Bucheima pod tym samym tytułem. Tak jak film, tak i książkę pochłonąłem jednym haustem. Film to top of the top gatunku kina wojennego, który absolutnie się nie zestarzał. Obejrzałem go mnóstwo razy, a ten pierwszy jak miałem kilkanaście lat. Było to jeszcze za czasów magnetowidów i wypożyczalni kaset wideo. Matka dostała kasetę od sąsiadki na pół dnia. Wstałem o czwartej rano by obejrzeć przed szkołą. Zdecydowanie tego dnia nie mogłem się skupić na nauce. Dla tych, którzy chcieliby nadrobić ten film uprzedzam, że trwa on 3,5 godziny.