Godzina 3 rano jest najlepszą godziną do podejmowania szybkich decyzji. Wyglądam całą sobą przez okno w celu sprawdzenia pogody i czując zbliżającą się jesień postanawiam ruszyć  z miejsca. Najlepiej ruszyć w teren zupełnie nie znany, np. pojechać do Radomia. Jednak ze względu na słabe połączenie komunikacyjne z tym, jakże pięknym miastem, decyduję się na miejsce bliższe, znane i urokliwe. Charzykowy  - czyli piechotą z Chojnic w trybie natychmiastowym.

Pies - kaganiec, kwit ze szczepieniem, żarcie i piłka. Jedziemy. Człowieków zostawiłam w spokoju, nie sądzę, żeby o trzeciej rano ktokolwiek pomyślał o tym, żeby gdzieś za chwilę ruszyć. Ale muszę kiedyś wypróbować swój zryw na paru osobnikach żądnych przygód.

Azor lubi jeździć koleją i doskonale radzi sobie ze wszystkimi zapachami kolei TLK w przeciwieństwie do swojej pańci, której się już trochę wrosło w dobrobyt popeerelowski.

Pociąg oczywiście ma spóźnienie, więc przechadzamy się po dworcu i w rozrzewnieniu spoglądam na zejście do tunelu oliwskiego dworca którym przechadzał się sam Mikulski w Stawce. 

W pociągu pusto…czyli wakacje się skończyły. Słusznie zauważyłam, że nadchodzi jesień. Wysiadamy w Chojnicach. Szału nie ma. Dobre 5 minut szukam wyjścia, pies nie pomaga, ludzie gdzieś zniknęli. No doprawdy, żeby się zgubić na dworcu w Chojnicach… !

Lecimy w drogę do Charzykowych. Mijamy rozkopane ulice i zdarte chodniki. Pomnik, piwiarnię, wieżę ciśnień i babski sklepik. Ależ te Chojnice urokliwe od tej strony.

Po 2 godzinach spacerku doczłapujemy się w końcu do Charzykowych. Uwielbiam to miejsce i obiecuję sobie, że w końcu przyjadę tu latem i wypożyczę jakąkolwiek jednostką pływającą w celach wyczynowo relaksacyjnych.

Zrywa się wiatr, zaczyna kropić, ludzi brak, knajpy zamknięte, plaża pusta. Mogę puścić Azora, który od razu korzysta z wolności i zwiewa do wody i za nic wyleźć nie chce. No to ja lecę do fotografowania trzcin. A ty piesku nasączaj się wodą, potem cię wyżmę.

Trzciny robią na mnie wrażenie, urokliwie załamują się pod siłą wiatru. W oddali żaglówki kołyszą się na falach, szumi odchodzące lato w koronach drzew.

Zmęczyłam się nieco walką w wichrem i w końcu nasycona widokami pozwalam sobie na opuszczenie Charzykowych. Tyle, że w drugą stronę już idziemy na autobus. Nawet mają tutaj komunikację ze światem.

Chojnice. No i w końcu nie przejazdem, nie obok i ukradkiem przez szybę. Tylko jawnie, na nóżkach, elegancko jak prawdziwa turystka z aparatem w rączkach.

I cóż tu mamy…. Idziemy Fosą Miejską wprost do rzeźby przedstawiającej tura. Tur jest wykonany ze złomu i symbolizuje Chojnice (herb, fasada ratusza).

Następnie Brama Człuchowska (pełniąca niegdyś funkcję więzienia a później dzwonnicy)

Robi mi się niestety głodno i chwilę zastanawiam się czy nie zgłupiałam do końca, ładując się z psem do pizzerii. Jak zapytam czy mogę, to mogą nie wpuścić a jak nie zapytam to pomyślą, że myślę, że można. No więc przejęta i zmarznięta rączym truchtem lecę i zamaszystym ruchem otwieram drzwi do ciepłego lokalu. Zamawiam… miskę dla psa i pizzę. Pies oszołamia nielicznych gości i załogę kelnerską a ja oddycham z ulgą. Jak to dobrze czasem być wariatem.

Wyłazimy żegnani ze łzami w oczach przez sympatyczną obsługę. Tak, na pewno tutaj wrócimy. Wezmę następnym razem jeszcze jakieś zwierzę np. kota.

Maszerujemy do fontanny.

Następnie na kawę i szarlotkę na ryneczek, skąd mam doskonały widok na wszystko dookoła.  

Kupuję jeszcze magnesik z Chojnicami i w drodze do dworca PKP idziemy jeszcze zobaczyć stadion sportowy Chojniczanki. No nie jest źle. Czysto i trawka ładnie przystrzyżona.

Ze względu na lekkie załamanie pogody i załamanie mojego nastroju, spowodowane późnym posiłkiem oraz starość przyspieszam powrót o całe 3 godziny. W ten sposób jedziemy pociągiem regio zapchanym maksymalnie. Pies nie robi już za maskotkę, bo zmęczony schował się pod siedzenie starszej wyrozumiałej pani i padł z wyczerpania.

Ja padłam nieco później zadowolona z szybkiej wycieczki i fajnych chojnickich widoków oraz z pozytywnej energii charzykowskiej. Żegnamy lato.