Tym razem jeszcze nie tak wyczekiwane haiku.

Tym razem będzie elegia.

Czyli:

- utwór w tonie poważnym, refleksyjnym, smutnym

- musi składać się minimalnie z 2 zwrotek po 4 wersy (do max 5 zwrotek po 4 wersy)

- rymy krzyżowe, czyli przeplatane (abab) ale mogą być też parzyste (aa, bb, cc itd) - i dotyczą jednej zwrotki

czyli aabb, ccdd, eeff, ghgh albo abab, cdcd, efef, ghgh

- w utworze wysilamy się, żeby odczucia były osobiste, mogą być z wyrzutem a nawet ze skargą

Termin nadsyłania dzieł - 02.06.2020 oczywiście na PW do Agi

Elegie o Janiaku

1.Cygarniczka

Rzeźbisz swe życie w dwóch wężach splecionych,

co we wspomnienia sączą swe trucizny.

W zdradliwym blasku strąconej korony

fałszywa wdzięczność i prawdziwe blizny.

W komnatach dworu jasny ciepła płomień

ten rozpalony twoimi rękami.

Ty, sam wśród duchów, czekasz, czy ktoś powie

„chodź przyjacielu, siądź, ogrzej się z nami”.

Nad Tobą wyrok: smutny, gorzki koniec,

zamiast nagrody za wierności lata.

W wężach splecionych, w koronie strąconej

nadzieja gaśnie i z dymem ulata.

2. (bez tytułu) 

Dla naszego muzeum to wielka strata,

że odtąd nie będzie ta postać brodata

krzątać się nocą i dniem po parku

z baranią czapką sięgającą karku.

Każdego ranka nas wyręczał,

żadnych problemów nie nastręczał.

Mimo, iż chodził niechlujnie,

dzięki niemu w dworze było przytulnie.

W swej maleńkiej oficynie

nie myślał o żadnej dziewczynie.

Przy rozgrzanym piecu siadywał samotnie,

wypatrywał światełka błądzącego w oknie.

Znał wszystkie dworu tajemnice,

od strychu po ciemne piwnice.

Choć brudny był i dziad,

pusty będzie bez niego ten świat.

3. Elegia o losie Janiaka

W tej zatęchłej od trosk oficynie,

przygarbiony, ze zmierzwionym włosem,

jak w świątyni dumania czas płynie.

Nie pochylił się nikt nad Twym losem.

Wszakże miałeś zasługi niemałe,

a nagroda zdała się być pewna.

Teraz rzeźbią Twe dłonie zgrabiałe,

cygarniczki z wiśniowego drewna.

Na nich węże ciała swoje splotły,

tak jak Ty kiedyś życie swe z dworem.

Dziś Twe ręce już tylko do miotły.

Jakim trzeba było być potworem.

Nie zapisał Ci nic antykwariusz.

Do pomocy też kustosz nie skory.

Już zamyka się Twój życia diariusz

i umierasz samotny i chory.

Wolniej już kołowrotek nić toczy.

Przecina ją Parka jednym cięciem.

W żyłach tężąc krew i gasząc oczy,

jak Ty swoją latarnię zdmuchnięciem.

4.Pamięci Janiaka

W bibliotece, tam przy ścianie,

gdy stukałeś w boazerię,

prawie było to włamanie.

Już zapoczątkowałeś serię.

Ja Cię Janiak polecałem

do opieki dóbr na Dworze.

Własną oficynę dałem

Ty wolałeś przy gąsiorze.

Teraz gdy Cię nie ma z nami.

Ja wspominam stare lata.

Żadna rzecz Cię już nie splami,

dokonała się zapłata.

Była cela, była krata,

teraz pokój Twojej duszy.

Nie ma Janiaka dla świata.

Nawet Batura się wzruszył.

5.To jest poważna bardzo elegia

To jest poważna bardzo elegia, w tonie smutnego rozpamiętywania,

o biednym, skrzywdzonym przez życie i los Janiaku,

z którego Nienacki w swej powieści zrobił drania.

Pismak bezczelny i moczymorda, bujający w hamaku!

Cóż on zaznał, ten Janiak, w swoim życiu marnym?

Wnuk pańszczyźnianych chłopów, sam nie lepszy do niewolnika.

Od świtu do nocy, w deszczu, czy w dniu skwarnym

pracujący u Czerskiego - niedoszłego obszarnika.

Przed wojną znój i trud, za hitlerowców grozy męka.

Świt nowej władzy zmieniający kraj nic tu nie poprawił.

Choć nowy ustrój wyswobodził lud Janiaka pech nadal nęka

Czerski miał mało ziemi, więc dworu nikt go nie pozbawił.

Więc się został Janiak nadal przy dziedzicu w roli sługi,

do śmierci pana pełniąc obowiązki bez godnej zapłaty.

A jeszcze mu Nienacki jak świat szeroki i długi

zszargał powieścią opinię, dorabiając łatkę abnegaty.

6. (bez tytułu)

W opuszczonej oficynie,

tylko deski w oknach straszą,

czas leniwą strugą płynie,

tuląc w żalu gorycz naszą.

Nikt nie krząta się we dworze,

dworski park ciemnością broczy,

czemuś dobry Panie Boże,

zamknął jego starcze oczy?

Czy za chłodno jest tam w niebie?

Nie ma komu w piecach palić?

Że zabrałeś go do siebie,

zamiast życie mu ocalić?

Albo chciałeś, Wszechmogący,

cygarniczkę mieć wiśniową.

Może lepiej żebyś skończył,

kopcić fajki nałogowo.

Bo Janówce bez Janiaka,

pękła dusza.

Boże, zechciej choć zapłakać…

Nie, ciebie przecież nic nie wzrusza.

Głosujemy na dwa wiersze do 07.06 do godziny 16:23