Kolejna (a raczej pierwsza) książka z serii Charliego Chana, czyli "Dom bez klucza" również trzyma poziom. Nie cierpi na chorobę "pierwszej książki", która często bywa słaba, niedopracowana. Tutaj IMO autor wszedł z drzwiami w świat kryminałów i serii z bohaterem.

Z ciekawostek - rzecz się dzieje współcześnie dla autora, na Hawajach i można wyszukać smaczki związane ze sposobem myślenia ówczesnych Amerykanów, np. dziki zachód, Hawaje to nie Stany. Widać zupełnie inny świat 🙂

Wysłany przez: @hebius

że musiałem kiedyś słyszeć słuchowisko

Dzięki @hebius za wrzutkę. Z przyjemnością wysłuchałam. A nie znałam wcześniej tego autora.

"Tajemniczy wróg" to ostatnia dostępna powieść kryminalna Stanisława Wotowskiego. Wydana w 1938 roku bardzo szybko stała się hitem. Jak zwykle u tego autora, znajdujemy sprawnie opisaną zagadkę kryminalną z wyższych sfer Warszawy. Ponoć, tak jak we wcześniejszych powieściach, autor wykorzystuje rzeczywiste sprawy do tworzenia swojej fabuły. Mi się podobało.

Przeczytałem Maurice Leblanc "Arsène Lupin, dżentelmen włamywacz" i doszedłem do wniosku, że to nie jest to. Chciałem poczytać jeszcze kilka powieści ale na teraz odkładam na półkę. Nie wiem czy się źle starzeje, czy to może problem z tłumaczem, który pisał w ten sposób, że nie porywał, ale wynudziłem się setnie. Nie zostałem porwany przez przygody dżentelmena włamywacza choć same pomysły na kradzież z wykorzystaniem, jak to współcześnie się nazywa, inżynierii socjalnej, są całkiem niezłe. Potrafię sobie wyobrazić, że na początku XX wieku budziły podziw. Różnica jest chyba taka, że wtedy to była powieść a teraz nie takie numery przestępcy robią.

"Półświatek" oraz "Ofiary półświatka" to dwie części powieści Antoniego Wotowskiego, znów o Warszawie i jej ciemnych stronach. Tym razem obywa się bez detektywa, ale jest mrocznie i krwawo, pomimo, że intryga jest miłosna. Trochę zwolniłem na początku drugiej części, bo nieźle zapowiadająca się sensacja zamieniła się w nudnawe romansidło, ale w pewnym momencie historia przyspieszyła i już do końca gnała na łeb na szyję.

Jak to u Wotowskiego można się zapoznać z warszawskimi historiami, bo przecież pisał o świecie jemu współczesnym.