Aga, nadal choróbsko? Niedobrze...
Nie, no już chyba wyszłam na prostą. W weekend było już oki, ale zajmowały mnie bardziej przyziemne rzeczy.
Mam już własnego Dżentelmena... Przynieśli mi go wczoraj.
Tylko jest problem. Mam tyle do przeczytania, że nie wiem kiedy się do niego dobiorę.
Mam już własnego Dżentelmena... Przynieśli mi go wczoraj.
Tylko jest problem. Mam tyle do przeczytania, że nie wiem kiedy się do niego dobiorę.
Elegancki prawda? Musisz dobierać się do niego z zachowaniem wszelkich zasad savoir-vivre, bo to wyjątkowy arbiter elegantiarum;)
Wypożyczyłam dzisiaj " Dobre wychowanie".
Napiszę kilka słów, jak przeczytam.
Jeśli ktoś planował lekturę "Dżentelmena w Moskwie" to teraz jest na to najbardziej odpowiedni czas. Wszak hrabia Aleksander Rostow przesiedział na przymusowej "kwarantannie" w hotelu Metropol ponad 30 lat. Była to dość luksusowa kwarantanna, ale długa. Mam nadzieję, że nam tak długa nie grozi. Warto więc sprawdzić jak z ograniczoną przestrzenią radził sobie rosyjski arystokrata:)
Jeśli ktoś planował lekturę "Dżentelmena w Moskwie" to teraz jest na to najbardziej odpowiedni czas. Wszak hrabia Aleksander Rostow przesiedział na przymusowej "kwarantannie" w hotelu Metropol ponad 30 lat. Była to dość luksusowa kwarantanna, ale długa. Mam nadzieję, że nam tak długa nie grozi. Warto więc sprawdzić jak z ograniczoną przestrzenią radził sobie rosyjski arystokrata:)
Faktycznie! Chyba przeczytam drugi raz.
Chociaż lista książek długa, a czasu nie za wiele.
Tyle osób zaczynało czytać "Dżentelmena w Moskwie" a wrażeń tak mało w tym wątku. Zerkając w ostatnim czasie na półkę z książkami natknęłam się wzrokiem na "Dżentelmena.." i chwilę przy nim zatrzymałam. Jednak nie sięgnę po tę pozycję. Parę miesięcy temu zaczęłam go czytać, ale coś mi przerwało, rozproszyło mnie i nie mogłam się wgryźć w klimat. A tak już jest z książkami, od których raz się odbiję, że ciężko mi powtórnie do nich wrócić.
W domu obiad smakuje najlepiej i jest najtańszy.
Zbigniew Nienacki "Raz w roku w Skiroławkach"
Ja niestety poleglam na "Dżentelmenie...". Bynajmniej nie dlatego, że mi sie nie spodobał. Zwyczajnie, przyziemnie nie dałam rady czasowo. To książka, którą dobrze jest czytać nie odrywając się na zbyt długo, żeby zostać w klimacie. Nie udało się niestety.
Tyle osób zaczynało czytać "Dżentelmena w Moskwie"
O rany......zapomniałam 🙂 Leży na stosie na samym końcu, zdążyłam go przykryć nawet Muminkami.
„Dobre wychowanie” to debiut literacki Amora Towlesa, który zachwycił potem „Dżentelmenem w Moskwie”. I w porównaniu z tą drugą książką „Dobre wychowanie” nieco rozczarowuje. Towles jest mistrzem budowania klimatu. Drobiazgowo i ze znawstwem, odmalowuje tło wydarzeń i środowisko zamożnej socjety Manhattanu końca lat 30 ubiegłego wieku i na tej płaszczyźnie radzi sobie równie dobrze jak w swojej bestsellerowej powieści. Autor wprowadza nas do tego eleganckiego towarzystwa razem z Katey, główną bohaterką książki, pozwala obserwować i smakować atmosferę, powoli odkrywa przed nami skrywane tajemnice przewijających się na kartach książki postaci, zrzuca maski, za którymi się kryją. Mnóstwo dialogów, refleksji i ciekawych obserwacji, ale fabularnie to niestety trochę wydmuszka. Kunsztownie opisana, pięknie udekorowana ale jednak wydmuszka.
Powieść porównywana przez wydawcę do „Śniadania u Tiffany’ego” i „Wielkiego Gatsby” i tych skojarzeń nie da się uniknąć. Towles chyba świadomie do nich nawiązuje, ale brakuje u niego tak wyrazistych postaci jak Holy Golightly u Trumana Capote’a.
Książka bardzo ładnie wydana, niestety jakość złotych nadruków na okładce pozostawia sporo do życzenia: wycierają się już przy pierwszej lekturze.
Wypożyczyłam dzisiaj " Dobre wychowanie".
Napiszę kilka słów, jak przeczytam.
I nie napisałaś;)
Wypożyczyłam dzisiaj " Dobre wychowanie".
Napiszę kilka słów, jak przeczytam.
I nie napisałaś;)
Bo uznałam, że nie ma o czym.
Naprawdę nic mi się w tej książce nie podobało.
Naprawdę nic mi się w tej książce nie podobało.
To dziwne, bo kunsztowny styl literacki jest tutaj równie widoczny jak w "Dżentelmenie w Moskwie". Tylko fabuła dużo mniej ciekawa.
Naprawdę nic mi się w tej książce nie podobało.
To dziwne, bo kunsztowny styl literacki jest tutaj równie widoczny jak w "Dżentelmenie w Moskwie". Tylko fabuła dużo mniej ciekawa.
Otóż nie mogę się zgodzić.
Nie jest. Nawet podczas lektury zastanawiałam się, czy te książki naprawdę napisała ta sama osoba.
Chyba, że czytaliśmy różne tłumaczenia i Twoje było lepsze 🙂
Otóż nie mogę się zgodzić.
Nie jest. Nawet podczas lektury zastanawiałam się, czy te książki naprawdę napisała ta sama osoba.
Chyba, że czytaliśmy różne tłumaczenia i Twoje było lepsze
Czytaliśmy zapewne to samo tłumaczenie. Ale Ty sięgnęłaś po tę powieść jeszcze zanim zdążył przygasnąć zachwyt "Dżentelmenem w Moskwie" więc miałaś wysoko ustawioną porzeczkę, stąd pewnie tak silne rozczarowanie.
Otóż nie mogę się zgodzić.
Nie jest. Nawet podczas lektury zastanawiałam się, czy te książki naprawdę napisała ta sama osoba.
Chyba, że czytaliśmy różne tłumaczenia i Twoje było lepsze
Czytaliśmy zapewne to samo tłumaczenie. Ale Ty sięgnęłaś po tę powieść jeszcze zanim zdążył przygasnąć zachwyt "Dżentelmenem w Moskwie" więc miałaś wysoko ustawioną porzeczkę, stąd pewnie tak silne rozczarowanie.
Chciałabym, aby Twoja teoria była wiarygodna, ale chyba jednak nie jest.
Sprawdziłam, kiedy czytałam obie książki.
"Dżentelmena w Moskwie" czytałam w grudniu 2017, a "Dobre wychowanie" w sierpniu 2019.
Minęło ponad półtora roku.
Tymczasem w dziale "nowości" 🙂
Zapierająca dech w piersiach odyseja przez Amerykę lat 50., gdzie spotykamy całą plejadę postaci znanych z amerykańskiej prozy najwyższej klasy: włóczęgów, bon vivantów, hochsztaplerów i wędrownych kaznodziejów. To także urzekająca historia o dorastaniu, o długach, które wcześniej czy później będziemy musieli spłacić, i o tym, jak łatwo jest zbłądzić, gdy w gorączce podróży zgubimy swój moralny kompas.
Póki co nie mam ochoty na taki klimat, ale kiedyś... kto wie.
Zapierająca dech w piersiach odyseja przez Amerykę lat 50., gdzie spotykamy całą plejadę postaci znanych z amerykańskiej prozy najwyższej klasy: włóczęgów, bon vivantów, hochsztaplerów i wędrownych kaznodziejów. To także urzekająca historia o dorastaniu, o długach, które wcześniej czy później będziemy musieli spłacić, i o tym, jak łatwo jest zbłądzić, gdy w gorączce podróży zgubimy swój moralny kompas.
Póki co nie mam ochoty na taki klimat, ale kiedyś... kto wie.
A ja mam ogromną ochotę.
Kupię 🙂
W tym roku nie kupię już żadnej książki......własnie odkryłam, że mój Dżentelmen nadal leży pod Muminkami....
Ostatni Post: Zapal świeczkę... Najnowszy użytkownik:: guzzi Ostatnie posty Posty nieprzeczytane
