Nowy Kurier Warszawski nr 285 (5 grudnia 1944)

Odc. 4 (Szklarski zaskoczony przez powstanie na mieście chce wrócić do domu; trochę jak u Białoszewskiego w sumie)

Bardzo ciekawe, dzięki Hebius. Brakuje mi dat kiedy te odcinki były publikowane, a kontekst może być ważny do oceny. Rozumiem w każdym razie, że to jest już z perspektywy klęski Powstania.

Nie ma sprawy, dodam daty. Zapewne Szklarski pisał to już na spokojnie po powstaniu w październiku czy listopadzie 1944. Odcinki są krótkie, więc raczej od razu dał redakcji cały tekst. 

Nowy Kurier Warszawski, nr 286 (6 grudnia 1944)

Odc. 5 (2 sierpnia - III. Przed czołgiem)

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 287 (7 grudnia 1944)

Odc. 6 (robi się emocjonująco; ale to nadal ledwo 2 sierpnia, sam początek powstania)

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 288 (8 grudnia 1944)

Odc. 7 (3 sierpnia - Szklarski nadal próbuje wrócić do domu)

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 289 (9 grudnia 1944)

Odc. 8 (IV. Życie płynie; Szklarski zachodzi do teściów)

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 290 (10 grudnia 1944)

Odc. 9 (W Śródmieściu jest nadal w miarę normalnie i optymistycznie, ale Szklarski martwi się o żonę i resztę rodziny, która została na Ochocie )

I dostajemy komentarz warsztatowy:

Oczywiście pisząc ten pamiętnik nie wątpią, że znajdują się tacy, którzy dokładnie zebrali i spisali wypadki sierpniowego powstania. Ja ograniczam się jedynie do notowania tego, co sam przeżywałem i co mówili ludzie z mego otoczenia. Według mnie ciekawszy czasem jest sposób myślenia i to co robił przeciętny mieszkaniec Warszawy od ścisłych faktów. Po pierwsze
dlatego, że prawdziwe fakty i nie sfałszowane dane można poznać dopiero z perspektywy czasu i obiektywnej oceny, a po drugie, opisanie tego co przeżywa szory człowiek, daje właściwy obraz zrywu Warszawy. Ostatnie
uwagi były konieczne, gdyż teraz po upadku Warszawy, wiele rzeczy wyjaśniło się, a wtedy w czasie akcji mogliśmy nieraz nie mieć właściwego obrazu stanu rzeczy.

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 291 (12 grudnia 1944)

Odc. 10 (Nad Ochotą łuny; V. Czerwony kur) Zaczyna się robić dramatycznie.

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 292 (13 grudnia 1944)

Odc. 11 (trwa dramatyczna walka o uratowanie płonącej kamienicy)

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 293 (14 grudnia 1944)

Odc. 12 (VI. Podziemne miasto) życie schodzi do piwnic, robi się coraz bardziej nieciekawie

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 294 (15 grudnia 1944)

Odc. 13 (VII. Atak Goliatów) Jak na razie jedyny zauważalny trybut Szklarskiego dla okupanta i gadzinowej prasy, w której publikuje te wspomnienia - brak podkreślania, przypominania, że cierpienia cywili to wynik niemieckich działań i milczenie o jakichkolwiek zbrodniach  

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 295 (16 grudnia 1944)

Odc. 14 (VIII. Hieny) kupowanie w pasku... ciekawy zwrot. Potępienie spekulantów to chyba nic złego?

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 296 (17 grudnia 1944)

Odc. 15 (W ogonku po wodę) Wyprawy po wodę, cmentarze w podwórkach, szpitale w piwnicach - Szklarski trochę za bardzo odchodzi od własnych doświadczeń a ucieka w ogólne rozważania

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 297 (19 grudnia 1944)

Odc. 16 (IX. Zrzuty; X. Kapitulacja) I znów mało osobiste treści. A przecież miało być o przeżyciach przeciętnego mieszkańca, cywila, szarego obywatela.

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 298 (20 grudnia 1944)

Odc. 17 (XI. Na barykadach) 90% Warszawy zniszczone w trakcie walk i ludność poginęła w trakcie walk. Szlachetnej walki?

Żołnierze i powstańcy mają dziś „święto" Obydwie walczące strony zbliżają się do przeciwnych barykad. Rozmawiają, a nawet wymieniają wódkę na żywność czy papierosy.

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 299 (21 grudnia 1944)

Odc. 18 (W Pruszkowie) Może i tak było - dla cywilnych rannych ewakuowanych ze szpitalem węglarki, dla powstańców - pulmany. Tylko ten niemiecki Wersal i samarytańskie spieszenie z pomocą zgrzyta.

Nowy Kurier Warszawski R. 6, nr 300 (22 grudnia 1944)

Odc. 19 (XIII. Dokąd jedziemy; XIV Na szlaku) Koniec.

Sam nie wiem. Nie jest to tekst, za który autora można pochwalić, ale podstawowa jego wada to chyba jedynie druk w gadzinówce. Są przemilczenia, ale brak jakiejś wyraźnej propagandy i poparcia dla okupanta.

Doszedłem póki co do odcina 15 i na razie wystarczy. Gubię sie tylko w kalendarzu, bo Szklarski nie zaznacza dat ani dni powstania. 

Zupełnie inne miałem wyobrażenie o prasie gadzinowej. Te teksty są IMO bez zarzutu, nie widzę nawet subtelnie przemycanej propagandy niemieckiej.

@kustosz

Bo tylko początek jest taki dość osobisty i z datami, stąd lekkie skojarzenie z Białoszewskim, które szybko mija, bo autor (od pożaru kamienicy teściów) wpada w rozważania natury ogólnej. W sumie za najbardziej propagandową można uznać część po kapitulacji.

Wysłany przez: @kustosz

Zupełnie inne miałem wyobrażenie o prasie gadzinowej.

A co, sądziłeś, że to była Trybuna Ludu okresu wojny? Otóż nie, to była zwykła prasa codzienna. Pisali, że Kowalski wpadł pod tramwaj a Wysocki pobił żonę, setki ludzi utrzymywało tę gazetę dając ogłoszenia, dowolne ogłoszenia - o poszukiwaniu pracy, sprzedaży fortepianu, wynajmie pokoju na letnisku i poszukiwaniu gosposi, tysiące ludzi utrzymywało tę gazetę kupując ją codziennie. W NKW były listy katyńskie oraz ogłoszenia o poszukiwaniu bliskich po PW. Oprócz tego, oczywiście, były relacje z frontu i agitka antykomunistyczna. W sumie trudno z perspektywy czasu ocenić dlaczego zdrajcą był ten, który pisał teksty a nie był ten kto dawał za to pieniądze.