Miała chyba dwadzieścia sześć lat. Kształtom jej ust, postaci, rąk niczego nie można było zarzucić, mogłaby pozować Botticellemu albo Modiglianiemu. Lecz jednocześnie robiła wszystko, aby zamaskować ślady swej kobiecości. Miała krótkie włosy „na chłopaka” i czesała się jak mężczyzna, z przedziałkiem. Nosiła męską koszulę, męski krawat pod szyją i granatowy obcisły garnitur o męskim kroju, buty na niskim obcasie, niemal męskie. Żadnej broszki, żadnego pierścionka na palcu, żadnej bransoletki. Na przegubie lewej ręki zauważyłem męski zegarek, z górnej kieszonki wyglądały okulary w grubej oprawce.

Wyglądała na dwadzieścia parę lat. Wysoka, szczupła, smagła brunetka z włosami przyciętymi na pazia. Nosiła długą, bardzo kolorową spódnicę w wielkie słoneczniki i śliczną, ręcznie haftowaną bluzeczkę.

Bardzo młoda i ładna dziewczyna o jasnych, gładko zaczesanych włosach, związanych z tyłu kokardą. Miała na sobie obcisłe spodnie z welwetu i koszulę o męskim kroju. Rysy jej twarzy wydały mi się delikatne, choć jak na mój gust miała zbyt szeroko rozstawione oczy i wystające kości policzkowe.

W spodniach i okularach, z aparatem fotograficznym przerzuconym niedbale przez ramię. W ręku trzymała turystyczną torbę. Była młoda, może miała ze dwadzieścia trzy lata. Okulary w ciemnej oprawie doskonale harmonizowały z jej jasną cerą i ciemnymi kędziorami bujnych włosów.

Młoda i niezwykle piękna dziewczyna. Ubrana była w obcisłe spodnie i sweterek bez rękawów. Miała jasne, długie włosy i twarz o urodzie amerykańskich aktorek filmowych.

Była to ładna, szczupła blondynka z grubym, jasnym warkoczem na plecach. Do bagażnika roweru przytroczoną miała odrapaną walizkę. Wyglądała na osóbkę, która pierwszy raz w życiu samodzielnie wyruszyła na wczasy.

Była to kobieta średniego wzrostu, szczupła, o długiej szyi i niedużej głowie. Bardzo jasna, naturalna blondynka z szarymi oczami w ciemnej oprawie długich rzęs. Włosy upinała w gruby węzeł tuż nad karkiem. Miała gładkie czoło, pociągłą twarz o cerze zaledwie różowej, usta drobne. I tak samo małe i dziecięce wydały mi się jej uszy, prześwitujące różowością jak morskie muszle. Tak na dobrą sprawę żaden szczegół jej twarzy nie był wybitnie ładny, całość jednak dawała wrażenie skończonej piękności. Chłodne spojrzenie szarych oczu, ani odrobiny kokieterii w ruchu głowy, ust, w postawie całego ciała. Nie reprezentowała urody renesansowej, której nie lubię, lecz zimną, wyniosłą urodę kobiet z obrazów gotyckich, jaką sobie najwyżej cenię. Owa gotyckość nie obejmowała ubioru. Nosiła niebieską, sportową koszulę, biało-błękitną jedwabną spódnicę rozszerzoną u dołu, białe pantofelki na wysokim obcasie.

Młoda kobieta, wysoka, w czarnym przeciwdeszczowym płaszczu, z rękami w kieszeniach, z czarnymi, krótkimi włosami, zaczesanymi na bok, „pomęsku”. Ot, młoda kobieta, strojem i uczesaniem, a zapewne także i zachowaniem, nieudolnie naśladująca mężczyznę. Głos miała niski, bardzo przyjemny.

Prześliczna młoda blondynka. Miała ładnie wykrojone usta i zabawne dołeczki na buzi, niebieskie oczy i ciemne brwi. Jasne włosy skręcały się w filuterne kędziorki, przez co fryzura jej wydawała się niedbała. Lecz była to niedbałość wyszukana i pełna kokieterii.

Śliczna dwudziestoparoletnia dziewczyna o delikatnych rysach twarzy i pięknych kasztanowych włosach. Duże, niebieskie oczy spoglądały na mnie ironicznie, a może nawet pogardliwie.

Wysoka dziewczyna lat około dwudziestu czterech. Była rzeczywiście ładna, jakąś cukierkową, pomadkowo-marmoladkową urodą z reklam przekrojowej mody. Ubrana była w stylu „retro”, w długą sukienkę. Jasnoblond włosy układały się w misterne loki. Biała cera, malutkie usta w kształcie serduszka, niebieskie oczy mocno podmalowane.

Czternastoletnia panienka, niezwykle wysoka i przeraźliwie chuda, o długich i bardzo szczupłych nogach, w czerwonym sweterku i czarnej wiatrówce. Na nogach miała białe skarpetki. Jej długie, jasne włosy splecione były w dwa warkocze. Cerę miała bladą, oczy niebieskie, duże.

Ciemna blondynka uczesana na pazia. Ładna, z niebieskimi oczami, małymi ustami i mocno zarysowanymi ciemnymi brwiami. Ubrana była w kretonową błękitną sukienkę z dużym dekoltem i krótkimi rękawkami. Sukienka miała dół kloszowy, wiatr odsłonił zgrabne, opalone nogi w pantofelkach na wysokim obcasie. Na szyi zobaczyłem białe, duże korale, w raku trzymała białą torebkę.

Miała około trzydziestu lat. Była wysoką, długonogą brunetką o pięknie zarysowanych ustach, wielkich oczach i wyskubanych brwiach. Miała dyskretny makijaż i wyglądała na wielką damę.

Miała chyba ze dwadzieścia dwa lata, białą cerę, cudowne, długie blond włosy. Małe usta, czarne brwi i długie rzęsy, które nakrywały co chwila, jak delikatną woalką, niebieskie ogromne oczy.

Była to wysoka dziewczyna o ciemnych, krótko przystrzyżonych włosach. Miała na sobie czarne spodnie i czarny, gruby sweter. Była także bardzo ładna, ale inaczej. Jej uroda mniej rzucała się w oczy, lecz jednocześnie nie sposób było nie zwrócić na nią uwagi. Oczy miała wesołe, z odrobiną ironicznego błysku. Dostrzegłem sympatyczne dołeczki na jej buzi. Jednym słowem, ta dziewczyna musiała się każdemu podobać.

Śliczna ruda dziewczyna w bluzeczce o palącej jak ogień czerwieni. Prezentowała bardzo subtelny typ urody, dłonie miała delikatne, włosy starannie uczesane, nosiła eleganckie sztruksowe spodnie. Wyglądała, jak to się kiedyś mówiło, na „panienkę z dobrego domu”.

Miała nie więcej niż dwadzieścia dwa lata, była starannie ubrana i uczesana. Włosy miała jasne, krótko obcięte. W białej bluzeczce i ciemnej spódniczce wyglądała jak pensjonarka. O ile znam się na urodzie kobiecej - wydaje mi się, że była bardzo ładna.

Szczupła brunetka, bardzo ładna, najwyżej trzydziestoletnia kobieta o gładko zaczesanych włosach, upiętych z tyłu w kok. Miała na sobie szare spodnie i białą bluzeczkę, na jej ramieniu kołysał się aparat fotograficzny.

Miała krótko przycięte włosy, zmierzwione i przypominające ptasie gniazdo. Nosiła ta osoba spodnie i coś w rodzaju luźnej, wełnianej tuniki zrobionej na drutach, podobnej do worka na pszenicę. Na jej szyi wisiał przedziwny naszyjnik — na grubym łańcuszku kołysały się drewniane klocki zupełnie takie same, jakimi kiedyś bawiłem się w przedszkolu. Ile ta osoba mogła mieć lat? — dwadzieścia osiem? czterdzieści? sześćdziesiąt? Tak na dobrą sprawę widziałem tylko jasną cerę policzków, mocno zaciśnięte usta oraz wyraźnie zarysowany podbródek bez zarostu.

Szczupła dziewczyna ze śmiesznymi warkoczykami. Miała pewnie ze dwadzieścia cztery lata, warkoczyki sprawiały więc wrażenie dość dziwaczne. Przerażająco chuda. Nogi miała jak patyczki, tak samo ręce. Jej szyja była długa, a twarz pociągła, z długim, cienkim nosem.

Kobieta z jasnymi włosami. Była piękna. Wyglądała na dwadzieścia pięć lat, ale liczyła sobie zapewne znacznie więcej. Miała figurę modelki, rysy klasyczne jak Wenus, której kopię oglądałem w Muzeum Narodowym w Warszawie. Głos jej brzmiał ciepło, lecz jednocześnie wyczuwało się w tej kobiecie jakąś ogromną siłę i władczość.

Miała najwyżej trzydzieści pięć lat. Wysoka, szczupła, bardzo zgrabna, o gładko zaczesanych czarnych włosach i surowym wyrazie twarzy. Rysy niemal klasyczne, cera tak biała i gładka, że mogłaby jej pozazdrościć najpiękniejsza dziewczyna. Wielkie, nieco skośne czarne oczy. Ubrana była w jasną bluzką i ciemną, długą spódnicę. Od pierwszego wejrzenia budziła respekt, stwarzając ogromny dystans między sobą i rozmówcą. Spostrzegłem, że ma bardzo piękne ręce o długich, delikatnych palcach.